Gözü ve Bahtı Karalar
Her sabah aynı yüzleri görüyoruz sokakta, farklı simaları yapbozun parçaları gibi birleştirip birleştirip kocaman ablak bir surat yaratıp ona bakıyoruz, ondan umuyoruz son çare yine.
Muallimlerin cehaleti yeni yetmelere pazarladığı çağa isim bulmadan, eskiyen milada bakıp, olan biteni idrak edemeden göç ediyorduk geldiğimizi sandığımız yere, hepsi bu. Köksüz, arsız, yüzsüz bir hengâmede ne geleceğini bilmediğimiz başımızın buyruklarına harfi harfine eyvallah ediyorduk. Sırf mesut olma hülyası ile uyduk hazır olan imama ama niyetimizin son kullanma tarihi geçmişti. Yarının kapılarını suratımıza çarpan hayasızlar ötesine dair efsaneler anlattı, dinledikçe yoldan çıktık, şimdi dijital bir çölün ortasında kızgın ekranları kemiriyoruz, güya çağdaş ve mutluyuz! Komik olma!!!
Sonra bütün bu olanların gerçekliğine ve biricikliğine herkes iman etmiş, günahın vebali ise bizim payımıza düşmüştü. Aç gözlerimizi şehvet narıyla dağlamışlardı, neye baksak gözümüz kalıyordu. Doyumsuzluğumuza cezbedici entariler giydiren tüccarlar hayatımızın iffetini yağmalıyordu, hayatımız iğfal ediliyordu, gönül rızamız kalu belada alınmıştı güya.
Evlerinde köpekleriyle yalaşan adamlar, dünyanın bir ucunda taşla toprakla oynayan çocuklara hayatı zindan ediyor, sonra o çocuklar daha rahat ve huzur içinde yaşasın diye plastik hediyeler yolluyordu ama mermiler hep kurşundu. İyi yürekli adamların gözleri hüzün, içleri huzur doluydu. Her şeyin metalaşması ile propaganda araçlarını satın alanlar, ahalinin nabzına göre şerbet veriyordu bir yandan. Kime nerede ne satacağını iyi bilenler kar marjını iyice azıtmıştı. Büyük bir kumpasın orta yerinde bekleyen insanlık hasta ve çaresizdi. Hekimler bu hastanın ne ölmesini ne de doğrulmasını istemiyordu, konjonktür buna şu an müsait değildi. İlleti milletin damarına zerk edenler, bünyenin kendisini maraz gördüklerinden bütünle zümrenin İstikbali için savaşıyordu.
Hayatın sırrını çözenler başlarını yastığa koyduklarında kendi kördüğümlerine bir ilmek daha atıp sabahki hutbelerinde değinecekleri ve kesinlikle değinilmemesi gereken konuları gözden geçiriyordu. Ademoğlunun bu kadar ileri gideceğini adem ile hısım akrabalığı olmayanlar kestirememişti. Dehşet ve sükût içinde yoldan çıkan eserini izleyen yalnızlık, hiç sönmeyen ateşe bir odun daha atarak gelecek misafirler için son hazırlıklarını yapıyordu.
Bizse oyalanacak bir şeyler bulup onlara manalar yüklüyor, onları kaybetme korkusu ile çırpınıp kaybedince de feryat ederek aldığımız emanete hıyanet ediyorduk.
Gözümüzün yaşına bakmayanlar bizi de kendilerine benzetmişti. Arsızca gülüyorduk.
Ali Akçakaya