TAMER SAĞIR

zamanımın çoğunu bu aldı
söylemesi zor dualar öğrettiler
bahardan öncesi ve sonrasıydı, yalnızlığım
üstüme kuş uçardı.bir kaldırımdan atlarken
bileğimi kestim.kanımı sel,kanımı
kan melekleri tarttı.

çantam ekler dolu,yüzümde bilmediğim mimikler
çikolata kokarım,şemsiyemi açarım;aşık bakarım.
dün yüzüyle geçmişi selamlamamı beklerler.
oysa ki anlayana en anlamlı şeydi acıyla
etimizden sıyrılan kemikler.

oysa aslan payımı alıp annemin karşısına çıksam
alnımda leke.gözlerimden anlar telaşı.
bir omzum hep yere bakar;bir omzum omzuna
yedi kule’den eksiltirler avazımı ve ben yağmur kokarım.
sanırlar ki sesli cinayetler işlemekten korkarım.

mahallenin en eski lokantası
sütün kokuşması ya da duanın anlamsızlaşması gibi
değil söylenmeyenler.
başka acıtır bakışı babamın.
başka bir mahallenin zencisi yapar beni
en ağır taş altında saklanırdım

kaybolsak yedikule’de ve ben sana her akşam
en taze kokusuyla ekler alsam,cümleler kursam.
çikolata koksam ve şemsiyem kırılsa
ve şemsiyemiz kırılsa öyle öyle aksak
yağmurla sonsuza.

Sincan İstasyonu/ Nisan