Tuttum her şey olayım dedim. O işin de ucundan tuttum, ellerim acıdı. Gülücükler derdim yüzüme. El ettim, göz ettim gidene, kal dedim, yapma dedim, böyle dedikçe azmettirdiğimi bile bile. Sonra ipleri çözdüm, sonra bir güzel sustum, sonra akşam oldu. Sonra gün geçti, günler, aylar, yıllar oldu. Oh oldu…

İçli adamım, hüznü nerede görsem tanırım, bir yakınımmışcasına hürmet ederim ona. Baş köşeye buyur eder, önünde diz çökerim. Tutar peşine düşerim bahar güneşlerinin, denizlerin göğe imrendiği yerlere bir al çalarım ki sorma. Tebessüm ederim ilahi adaletlere, inadına putların yüzüne yüzüne yakarırım, dualar ederim. Kabul olmaz diye bağırır ahali. Kabul edecek kim varsa söyleyin de çıksın meydana, söyleyin de putların baltasını çalan ibrahimlerden hesap sorsun, derim. Ahali ufak dilini yutar, ahali her akşam kendi karanlığında putlarıyla halvet olur. Kınadıklarına kınalar yakar da kurban eder tanrısına.

Nazarıma öyle bir mana nakşederim ki nereye gitsen ona muhtaç olursun. Kimse bir mana veremez sana, kimse o mertebeye erişip de dönüp gidemez başka kapıya. Gideni rüsva edelim mi diye bana sorar kader yazgıcıları. Dokunmayın derim, acırım, ağularımdan ikram etsem, o bile şifa olur canlara, ölmüşlerinin canına değer.
Kapısı, penceresi yoktur evimin, duvarlarıma resim asmam ben, böylesi daha güzel demem, dokunmam, olduğu halde kalsın isterim her şey, su kuruyana değin kalsın orada, çiçek çürüsün, ağaç yeşersin, güzellik, hikmet olanda. Bu tablo bana ait değil, bu imge ona… Ben de o yere dökülen su gibiyim, kuruyana değin o yerdeyim. Olduğu gibi olan cezbeder beni, oldurmaya çalışmak kifayetsizliğine düştükçe, bayağılık denilen kalleşlik beni sıradanların yaradanına muhtaç eder, beter eder yani. Beter haldeyim.

Tutar giderim, gün gelir dönerim gerisin geri. Bir içli türkü dolarım dilime. Gidene mi gidişe mi melalim bilemem. Sesimi ezanlar bastırır, vardır bunda da bir hayır der, içime atarım nameleri. Kedilerin kulaklarına hikmetli sözler fısıldarım, zemzemler içiririm, o tırtıklı dilleriyle avuçlarımdan öperler, dua yerine geçer. Ben kendimden geçerim de, kimden geçemem bilemem.

Gün gelir zalimleri, mazlumların duasına muhtaç eder her yaratıcı, bilirim. Zulüm de mazlumun duası hürmetine, üç gün daha devam eder. Sonra selası verilir, her belanın, her hevanın…

Elimi uzatırım toprağına, yüzüme sürerim karanı. Irmakların dökülür, uykularım, abdestlerim kaçar. Sabah edemem, ruhum bedenime şehadet eder. Cennetinde elma satarım helalinden, ısırana vebalini sorarım.

Ali Akçakaya

İki el uzanmış boynuma dokunuyor, parmak uçları soğuk, bir yüz görüyorum güzel, dudakları arasından buğulu bir nefes yükseliyor, onu izliyorum.

Akşam vakti tenha bir mahkeme salonundayım, dikilmişim huzurunda boşluğun, hesap veriyorum. O nefesin buğusu çıkıyor arşa, dağılmadan. Üşüyorum, kanım çekilmiş, asırlar geçmiş gibi. “Ben hala neden yaşıyorum?” diye soruyor bir adam, susamışım boğazım da çorağın senin. Cebimde sikkeler; gümüşten, altından. Kaygılarım zor ayakta duruyor, yıkılacak da o mahkemedeki boşluğa düşeceğim diye korkuyorum.

Veremeyeceğim hesabım da yok esasında, daha önce verdiklerimin muhasebesini yapınca, zararıma yanıyorum, kavruruluyor. İçerdeyim yani, kararlı bir karanlığın ortasında, başımı almışım iki elimin arasına, arkama baka baka gidiyorum. Beni onlar sürgün ediyor aslında, alınyazısı diyorum ama hangi dilde yazılmış bilmiyorum, harfler yumru olup oturuyor o çorak boğazıma. Seni bırakıyorum kişisel tarihimin talihsiz dününe bakan yamacına, yüzüne güneşler vuruyor. Tebessüm edeceğim de zamanı değil, yasını tutuyorum, iki tümce arasında.

Ben artık sayfamı ayaza çeviriyorum, sayfalarım buz tutmuş, mürekkebim kurumuş, sana bunları diyemiyorum. Dilime prangalar vurulmuş, fena mı olmuş yani, döktüğüm diller hep lal, kime ne içimde semaha durmuşsa mısralar.

Duvar duvar olmuş bulutlar, geçit vermiyor. Bir adam secde ediyor, kabesi karalar bağlamış, adım zikrediliyor dualarda, birinin aklına gelmişim sonunda. Biri sofralar kuruyor, sebilinden kevserler akıyor, baş köşeye buyur ediyor beni, gencecik kızlar şaraplar getiriyor, yüzüme bakmıyorlar ama. Esriğim, gencim daha, otuz üçümden gün alıyorum.

Biri alıyor beni o sofralardan, alıp doğduğum köye götürüyor. Bir tavşan kanıyor, iki yılan çeşmenin üstünde raks ediyor, iki el ateş sesi yankılanıyor sonra. İrkiliyorum, yılanların raksı bitiyor. Ahali toplanmış temaşa ediyor. Öldürmek kutsananı beri oluk oluk kardeş kanı sürülüyor alınakına, ben büyüyüp o sofradaki yaşa geliyorum. Gözüm seni arıyor, senin gözlerinden kendime bakıyorum ama seni göremiyorum.

Bitmemiş bir cümleye kaldığım yerden devam etmek istiyorum da cümlenin başına bir türlü varamıyorum. Sonra lal olduğum geliyor aklıma, sonra semtine sırt çeviriyorum. Uzaklaşayım diye varlığından yola koyulmuşum. İki ileri bir geri derken olan oluyor, seni de kendimi de seçemiyorum. Kalabalığın ortasındayız, bulanık bir görüntüde iz sürüyorum, ağzımı bıçak açmıyor.

Dilime acı biberler sürmüşüm, dudaklarım kanıyor, sessizce öpüyorum seni, resmine kan damlıyor…

Ali Akçakaya