Kendi içinde bir yere sıkışır kalırsın. Alınan her karar yanılgı gibi gelir. Boğar, yorar, hırpalar ama sabretmesini de öğretir sana.  Beklemeden, ummadan yaşamasını… O içteki yerde, o insanı alt üst edip de var ol diye haykıran. Ki hep o izbede, yok oluş içinde, yüzüstü, kıskıvrak ve suçüstü.

Ah o karamsar çehre, seni çağıran o ses ve yankı ama prangalarını unutma sakın, katilini çok bekletme. En güzel elbiseni giy, o kokundan sür, bahar gelsin boynuna. Alınında eskimiş bir dudağın taze öpücüğü. Karanfil kokan nefesi alınyazının, merhametimin. Soğumuş sancısı karşısında intikamın, en sevdiğine. Hep kazanmış sayıldın değil mi ama hükmendi hepsi. Zafer şarkılarında kahır notaları, yorar seni tiz çıkılan yokuşlar, boğazına bir düğüm daha atar. Karşı yakaya geçerken bir akşam üstü, çıkıp kendinden ona iltica etmelerin, her şeyinle soyunuk, boynu bükük çocuk.

Parklarda oynayacak yaşı geçeli çok oldu, öyle mi! Bir parça da geç kaldık sanki. Herkes, her şey küçülmüş, evler, ağaçlar ve sen. Kim olduğunuzu bilmiyorum derken, hangi kitap beni sana anlatabilir ki, hangi fırça darbesi resmedebilir söyle. Yoldan geçen ışıklardan topla, yüzüme vur, kan ter içinde oluşumu seyret, içimden gel bana, çok bekletme.

Sonra, sonrası da var de bana. Bitmedi de, bitmedi ki bir daha baştan başlasın bu hikaye. Harflerden ayetler nakş et, kutsal kelamlar fısılda bana, seni inandır, sana döndür yüzümü, aşk de ve gevrek kahkalarımın göğe yükselişini izle, başını yasla sonuma. Ellerini avuçlarıma göm, dualarımız iç içe girsin, kiminki kabul oldu kimseler bilmesin.

Tılsımlı dilin avurtlarına çarptıkça nameler saf tutsun ay ışığının huzurunda. Parmağını ay’a doğru uzat ve bir kesik atar gibi aşağı doğru indir o güzel parmağını. Yaratıcıların son sözü sana versin, yaramazlık yapanları yaz kutsal kara tahtaya. Hepsi tek ayak beklesin cennetin kapısında, hepsine oh olsun.

Kendi kendine hapsolduğun gelsin bir ara aklına. Ayaklar altına alınca korkunu, cesaretin karşısında göğün secdeye gelişini izle.

Haşa diyecekler sana, sen de hoşt de onlara.

Ali Akçakaya

Tuttum her şey olayım dedim. O işin de ucundan tuttum, ellerim acıdı. Gülücükler derdim yüzüme. El ettim, göz ettim gidene, kal dedim, yapma dedim, böyle dedikçe azmettirdiğimi bile bile. Sonra ipleri çözdüm, sonra bir güzel sustum, sonra akşam oldu. Sonra gün geçti, günler, aylar, yıllar oldu. Oh oldu…

İçli adamım, hüznü nerede görsem tanırım, bir yakınımmışcasına hürmet ederim ona. Baş köşeye buyur eder, önünde diz çökerim. Tutar peşine düşerim bahar güneşlerinin, denizlerin göğe imrendiği yerlere bir al çalarım ki sorma. Tebessüm ederim ilahi adaletlere, inadına putların yüzüne yüzüne yakarırım, dualar ederim. Kabul olmaz diye bağırır ahali. Kabul edecek kim varsa söyleyin de çıksın meydana, söyleyin de putların baltasını çalan ibrahimlerden hesap sorsun, derim. Ahali ufak dilini yutar, ahali her akşam kendi karanlığında putlarıyla halvet olur. Kınadıklarına kınalar yakar da kurban eder tanrısına.

Nazarıma öyle bir mana nakşederim ki nereye gitsen ona muhtaç olursun. Kimse bir mana veremez sana, kimse o mertebeye erişip de dönüp gidemez başka kapıya. Gideni rüsva edelim mi diye bana sorar kader yazgıcıları. Dokunmayın derim, acırım, ağularımdan ikram etsem, o bile şifa olur canlara, ölmüşlerinin canına değer.
Kapısı, penceresi yoktur evimin, duvarlarıma resim asmam ben, böylesi daha güzel demem, dokunmam, olduğu halde kalsın isterim her şey, su kuruyana değin kalsın orada, çiçek çürüsün, ağaç yeşersin, güzellik, hikmet olanda. Bu tablo bana ait değil, bu imge ona… Ben de o yere dökülen su gibiyim, kuruyana değin o yerdeyim. Olduğu gibi olan cezbeder beni, oldurmaya çalışmak kifayetsizliğine düştükçe, bayağılık denilen kalleşlik beni sıradanların yaradanına muhtaç eder, beter eder yani. Beter haldeyim.

Tutar giderim, gün gelir dönerim gerisin geri. Bir içli türkü dolarım dilime. Gidene mi gidişe mi melalim bilemem. Sesimi ezanlar bastırır, vardır bunda da bir hayır der, içime atarım nameleri. Kedilerin kulaklarına hikmetli sözler fısıldarım, zemzemler içiririm, o tırtıklı dilleriyle avuçlarımdan öperler, dua yerine geçer. Ben kendimden geçerim de, kimden geçemem bilemem.

Gün gelir zalimleri, mazlumların duasına muhtaç eder her yaratıcı, bilirim. Zulüm de mazlumun duası hürmetine, üç gün daha devam eder. Sonra selası verilir, her belanın, her hevanın…

Elimi uzatırım toprağına, yüzüme sürerim karanı. Irmakların dökülür, uykularım, abdestlerim kaçar. Sabah edemem, ruhum bedenime şehadet eder. Cennetinde elma satarım helalinden, ısırana vebalini sorarım.

Ali Akçakaya