Sana akşamlar getirdim. Sarı ampullerın yandığı evlerde emekleyen çocukların kanepeye tutunması gibi zar zor ayakta duruyorken, gülüşler… Sana yunmuş, yıkanmış yatsılar getirdim, seccadesi toplanmamış halılar, ıslak banyo terlikleri, çayın yanına petitbörler.
Nemli ve delik deşik asfalt yollardan geçtim. Tuhafiyenin olduğu sokaktan yürüdüm yokuşunu. Dumanı tüten bacalar, soba külleri ve üşüyen kediler, sana yoksul günlerimi getirdim, çocukluğumu, sümüklü burnumu. Misketlerimi saydım, ödevlerimi yaptım, sobanın arkasında saçımı kuruturken uyuyakalmışım. Sana en sevdiğim portakallı çikolatamın son ısırığını getirdim.
Gecesini gündüzüne katan babaların yaşanmamış dünlerinden geldim. Kulağı ezan sesinde annelerin kırış kırış yüzüne bakarken, yaşamadan ölenlerin hikayelerinden kaçtım, düştüm dizim kanadı, canım yandı. İyileşen yaralarımın kabuklarından getirdim sana.
Sabahın ayazında dolmuşların buğulu camına başını yaslamış genç kızların düşlerine burun kıvırdım. Para üstlerini elimin tersiyle ittim. İlk durakta inip sahile doğru yürüdüm. At arabaları ile çingeneler geçti yanımdan, eskimiş montları ve yağdan kararmış elleri ile tersane işçileri, yevmiyeciler. Zengin semtlerine ev temizliğine giden komşu teyzeleri gördüm, en yakın arkadaşlarımın annelerini, çok olmuştu kendilerinden geçeli, tek saadetleri çocuklarının geleceği. Yaşanmamış dünlerden ve yaşanmadan geçecek geleceklerden muzdarip değildi hiçbiri. Bir memuriyet, bir masa başı iş bulsa evlatları, onlara yetecek dünyalıkları. Sana o teyzelerin merhametinden, sevgisinden getirdim.
Sofralara konan ucu yenmiş ekmekler, metal tabakların dibini sıyıran çocukların kaşık sesleri, kenarda tesbih çeken dedeler, minare kandilleri, üst kattan gelen sesler, kavgalar… Eşikte üst üste ayakkabılar, terlikler, bakkal defterindeki el yazısıyla yazdığım şiirler. Bayram harçlıklarımla hediyeler aldım, en çocuk yanlarımı biriktirdim, en güzel bakan gözlerimle baktım sana. Gözümün önünden gitmeyen karaler, siyah beyaz çizgi filmler, mavi önlükler, kara tahtalar, tebeşir gıcırtısı.
Bir ömrü hiç etmiş insanlar, kalabalıklar, cenaze merasimleri, yüksek sesle ağıtlar. Alınyazısı diyorlar yaşanmamış hayatlarına, ona ağlıyorlar. Hayal dahi edemiyorlar ötesini, hayal etmesini dahi öğretmemiş mektepler.
Onların alınyazısına meydan okudum, kavgasını verdim. Onların alınyazısından, onların kavgasından getirmedim sana. İnadına hayal ettim, kitaplar okudum, dünyalar gezdim. Sana dişimle tırnağımla inşa ettiğim üç günlük sırça köşklerimle, uçan halılarımla, bin bir gece masallarımla geldim, gelmiştim.
Çok gelmiştim, çok gelmişim…
Ali Akçakaya
