Kendi içinde bir yere sıkışır kalırsın. Alınan her karar yanılgı gibi gelir. Boğar, yorar, hırpalar ama sabretmesini de öğretir sana. Beklemeden, ummadan yaşamasını… O içteki yerde, o insanı alt üst edip de var ol diye haykıran. Ki hep o izbede, yok oluş içinde, yüzüstü, kıskıvrak ve suçüstü. Ah o karamsar çehre, seni çağıran o ses […]
Her şeyde bir leke gördüm. Temiz olan ne varsa, aslında kirlenmişti bile. Bir kirli el kol geziyordu. Bir kirli bakış her sokağı dolaşıyordu. Nefes alsak katran soluyorduk yok yere. Kimseye dert yanacak hal de kalmamıştı ya, hadi neyse. Herkes o derdi kendi hanesinden silip diğerine yazıyordu. O yüzden herkes kendi derdine yanıyordu üç günlük cehenneminde. […]
Tuttum her şey olayım dedim. O işin de ucundan tuttum, ellerim acıdı. Gülücükler derdim yüzüme. El ettim, göz ettim gidene, kal dedim, yapma dedim, böyle dedikçe azmettirdiğimi bile bile. Sonra ipleri çözdüm, sonra bir güzel sustum, sonra akşam oldu. Sonra gün geçti, günler, aylar, yıllar oldu. Oh oldu… İçli adamım, hüznü nerede görsem tanırım, bir […]
Ben bu şiiri bin dokuz yüz kırk dokuzda yazdımDerdim başımdan aşkındıEllerim cebimde İstanbul’a bakıyordumÖnümden bir yığın atlar geçtiVücutları kan ter içindeydiSenin gücün aklıma geldi, hiçbir şeyim kalmadıSenin küheylanımSenin al kısrağımBütün gün atlar önde ben arkada İstanbul’u dolaştım. ilhan berk
İki el uzanmış boynuma dokunuyor, parmak uçları soğuk, bir yüz görüyorum güzel, dudakları arasından buğulu bir nefes yükseliyor, onu izliyorum. Akşam vakti tenha bir mahkeme salonundayım, dikilmişim huzurunda boşluğun, hesap veriyorum. O nefesin buğusu çıkıyor arşa, dağılmadan. Üşüyorum, kanım çekilmiş, asırlar geçmiş gibi. “Ben hala neden yaşıyorum?” diye soruyor bir adam, susamışım boğazım da çorağın […]