Şunun için etiket arşivi: Ali Akçakaya

Buradasınız: / Ali Akçakaya

Yazılar

Bilim Dünyası’nın Son Devrimi

/1 Yorum/in /tarafından

zeka inançları yedikçe palazlandı
inanç azaldıkça o azdı
putları yıkıp put oldu
göz yaşını silmeyi vaat edip
kaşla göz arasında manayı da silip süpürdü
herşeyi gözler önüne sereceğim deyip
mahremiyeti mezata çıkardı
anlama dair ne varsa yağmaladı
ruh yok, aşk şehvettir deyip
gerekçeleri ile izaha koyuldu
tüm duyguları maraz sanıp
bir bir yok etti
beşeri haşere niyetine zehirledi
etten kemikten robotlar istila etti her yeri
mecnun’a deli gömleği giydirip,
leyla’yı ona buna sattı
evrim dedi devrim dedi
insanlığımızı evirdi çevirdi
en sonunda devirdi

Ali Akçakaya

uyku öncesini

/in /tarafından

Eski bir binayı düşün, ahşap merdivenli, salaş ve yorgun bir odayı. Yıpranmış ve yer yer delinmiş bir çarşafı, kirden kararmış bir perdeyi… Buğunun camda sanatsal figürler bırakarak, doğal bir sanat eseri haline dönüşmesini, camın önündeki yatağına uzanmış ve dilini bilmediği Calle Dela Magdalena Caddesini dikizleyen o adamı, gecenin bir yarısını ve korna sesleri ile iç içe kulağı okşayan kadın sesini… Uzağı düşün, insanın kendisine mahkum olduğunu.

Ötesine geçmenin anlamsızlığını ve çaresizliğini. Sabaha uzanan yabancı bir geceyi, sınırları düşün, terk edilmişcesine bir sessizliğe gömülmüş olan kıyı kentlerini. Yolu, yabancılığı ve de yoksulluğu elbette… İçlenmenin çağa ait olmadığını da, ağlayan insanların tedavi edildiği bir dünyayı, insanın yine de tahammül etmek zorunda oluşunu, herşeye rağmenleri, o eskimiş görüntüyü, perdeyi ve manzarayı. Bırakıp gitmeleri, sessizce dönmeleri, usul usul rayına giren yaşamları. Mimikleri pörsüyen kadınları, ıslak havluları, ilk doğum günü pastanı, çingeneleri ve bölüşülen yoksunlukları.

Kaçtıkça daha da kıskıvrak yakalanma ihtimalinin artığını belki de…

Ali Akçakaya

Palamutbükü

/in /tarafından

Zor ve sıkıcı blr haftanın sonunda kalabalıktan ve keşmekeşten kaçmak için aklıma gelen ilk yer oldu Palamutbükü. Beş yıldızlı otellerin ve yapay eğlencelerin uzağında bir yer burası. Küçük pansiyonlar ve apartlar var sadece. Her şeyin doğal olduğu kahvaltı sofraları ve akdenizin hafif dalgaları… Ayaklarımın altınta ezilen küçük kıyı taşları ve berraklık, belki de bunlardan da önemlisi uzak olmak herşeyden. İçinde debelendiğimiz ve hayatta kalmak için çırpındıkça daha da bir yorgun düştüğümüz kentlere ve oradaki yaşamımıza dışarıdan bakabimek, durup düşünmek yani yaşadığımızı.

Datça’dan bindiğim köy minibüsünde iki büklüm olmuş yaşlı nenelerin suratlarındaki tebessümü görmenizi isterdim. Buralara yerleştiğini düşündüğüm, ki öyle bir izlenim verdiler bana, Avrupalı yaşlı teyzeler ve amcaların köylülerle nasıl kaynaştıklarını da… Ama bizim gibi yirmili yaşlarda kimse yok buralarda, sanırım onlar da kentlerle cebelleşiyorlar benim gibi.

Sesini karşısındakine duyurmak için bağırmak zorunda olanlar, iki gün sonra oradayım. Telaşlarınızdan bana da ayırın…

Ali Akçakaya

Okumak

/in /tarafından

ALİ AKÇAKAYA

Sancılı bir sürecin ve emek yoğun bir yaşamın en soluksuz yamacında zihninizin oksijeni, gülüşlerinizin, bakışlarınızın hatta ve hatta susuşlarınızın dahi en parlak rengidir okumak.

Bir mertebedir aynı zamanda, sürüye ve kitleye inat kendi açtığın patikadan, nesneler cehenneminden özneler cennetine giden yolda gönüllü hicret, bilinçli bir soyutlanma…

cehaletin esaretinden azad olmak isterken, istemeden düşünce hummasına tutulmak…