Şunun için etiket arşivi: Ali Akçakaya

Buradasınız: / Ali Akçakaya

Yazılar

Ahmağın Rızası

/in , /tarafından

Her şeyde bir leke gördüm. Temiz olan ne varsa, aslında kirlenmişti bile. Bir kirli el kol geziyordu. Bir kirli bakış her sokağı dolaşıyordu. Nefes alsak katran soluyorduk yok yere. Kimseye dert yanacak hal de kalmamıştı ya, hadi neyse. Herkes o derdi kendi hanesinden silip diğerine yazıyordu. O yüzden herkes kendi derdine yanıyordu üç günlük cehenneminde.

Her gün kanacağı yeni bir yalan bulma hülyasıyla kapısından çıkıp düşüyordu peşine olmazının, varolduğunu sanan ahmaklar ordusu. Herkesin olmazları vardı ve onları oldurmaya çabasına yaşamak diyordu. En akıl almaz derinlikler, sığlıklarla tuzağa düşürülüp yok ediliyordu. Hepimizin cesareti, o sığlıkta yaşadığını sandığımız bedenlerin cesetleri arasında bir yaşam emaresi arıyordu. Olmazı oldurmaya çalışmak, olsa da fark etmeyeceğini, fark etse bile asla değmeyeceğini anlamadıktan sonra, manası yoktu. Manası zaten hiç varolmamıştı, biz olsun diye dua etmiş, sonra da böyle oldu sanmıştık. Şimdi de sanrılarımızla başbaşa dualarımıza can atıyorduk.

Ne yapsak ne etsek iflah olmayacak varlıklara kendimizi ispat etmeye çalışmak gafletine dönünce yüzümüzü, her şeye sırt çevirmiştik de hesap gününde öğrenmiştik akibetimizi. Şimdi kim hangi kapıya git dese gidip orada bekliyorduk, neyi, kimi ve niçin beklediğimizi sormaya gerek bile duymadan. Kapı açılınca bizlere tepeden bakan cücelerin dev kibri karşısında sustuktan sonra bir güzel, başka kapıya diyorlardı hep bir ağızdan, biz de o başka kapıya yöneliyorduk. Nedenini kimse bilmiyordu, bilen varsa da belki korkudan susuyordu. Ama kimse neden, niçin korktuğunu bilmiyordu. Delinin biri, kuyuya bir taş atmış vakti zamanında, o taşın ürküttüğü kurbağalar kulaktan kulağa o delinin hikayesini anlatıp anlatıp korkularını diri tutuyordu. Halbuki içinde yüzdükleri su hafif hafif kaynıyordu. Korktukları başlarına gelmişti yani, ama o hazin sondan dem vuruyorlardı o halde bile. Halbuki o hazin sonu yaşıyordu çoğu.

Sonra gittik beyazlar giyindik. Yeni başlangıçlar için, tertemiz bir sayfa açalım istedik belki kendimizce. Ama dünden gelen o lekelerimiz kanıyordu. Beyazlar giydirsek de yalanlarımıza, o çirkin gerçekliği örtbas edemiyorduk haliyle. Bir birimizi çok yaralamıştık ama o yaraları düşmanlar açtı sanıyorduk. Düşmanlar hiçbir zaman o kadar sokulmamıştı ki bize, onları hiç tanımıyorduk ama nefret ediyorduk elbette. Her yerde düşmanların yaklaştığını ve bize kötülük yapacağını haykırıyordu görevliler. Biz de kendimizle olan kavgamıza daha da kenetlenerek devam ediyorduk. Kendi kanımızdan, kendi canımızdan olanların pususuna düşmüştük de düşmanı garbın afakında arıyorduk.

Kaybedecek hiçbir şeyi olmayanların kaybetme korkusu ile saf tuttuğu bir yerde, öbek öbek olmuş bekliyorduk. Birileri ön saflardan bağırıyor, biz de elimizden geldiğince safları daha sıkı tutuyorduk.

Bizi hizaya getirenlerin mutlu oluşunu izliyor, onların mutluluğundan kendimize pay çıkarıyorduk. O payı bile bir yolunu bulup alıyorlardı elimizden, rızamız alınmıştı dünden.

Ali Akçakaya

Baltasını Saklayan Put

/in , /tarafından

Tuttum her şey olayım dedim. O işin de ucundan tuttum, ellerim acıdı. Gülücükler derdim yüzüme. El ettim, göz ettim gidene, kal dedim, yapma dedim, böyle dedikçe azmettirdiğimi bile bile. Sonra ipleri çözdüm, sonra bir güzel sustum, sonra akşam oldu. Sonra gün geçti, günler, aylar, yıllar oldu. Oh oldu…

İçli adamım, hüznü nerede görsem tanırım, bir yakınımmışcasına hürmet ederim ona. Baş köşeye buyur eder, önünde diz çökerim. Tutar peşine düşerim bahar güneşlerinin, denizlerin göğe imrendiği yerlere bir al çalarım ki sorma. Tebessüm ederim ilahi adaletlere, inadına putların yüzüne yüzüne yakarırım, dualar ederim. Kabul olmaz diye bağırır ahali. Kabul edecek kim varsa söyleyin de çıksın meydana, söyleyin de putların baltasını çalan ibrahimlerden hesap sorsun, derim. Ahali ufak dilini yutar, ahali her akşam kendi karanlığında putlarıyla halvet olur. Kınadıklarına kınalar yakar da kurban eder tanrısına.

Nazarıma öyle bir mana nakşederim ki nereye gitsen ona muhtaç olursun. Kimse bir mana veremez sana, kimse o mertebeye erişip de dönüp gidemez başka kapıya. Gideni rüsva edelim mi diye bana sorar kader yazgıcıları. Dokunmayın derim, acırım, ağularımdan ikram etsem, o bile şifa olur canlara, ölmüşlerinin canına değer.
Kapısı, penceresi yoktur evimin, duvarlarıma resim asmam ben, böylesi daha güzel demem, dokunmam, olduğu halde kalsın isterim her şey, su kuruyana değin kalsın orada, çiçek çürüsün, ağaç yeşersin, güzellik, hikmet olanda. Bu tablo bana ait değil, bu imge ona… Ben de o yere dökülen su gibiyim, kuruyana değin o yerdeyim. Olduğu gibi olan cezbeder beni, oldurmaya çalışmak kifayetsizliğine düştükçe, bayağılık denilen kalleşlik beni sıradanların yaradanına muhtaç eder, beter eder yani. Beter haldeyim.

Tutar giderim, gün gelir dönerim gerisin geri. Bir içli türkü dolarım dilime. Gidene mi gidişe mi melalim bilemem. Sesimi ezanlar bastırır, vardır bunda da bir hayır der, içime atarım nameleri. Kedilerin kulaklarına hikmetli sözler fısıldarım, zemzemler içiririm, o tırtıklı dilleriyle avuçlarımdan öperler, dua yerine geçer. Ben kendimden geçerim de, kimden geçemem bilemem.

Gün gelir zalimleri, mazlumların duasına muhtaç eder her yaratıcı, bilirim. Zulüm de mazlumun duası hürmetine, üç gün daha devam eder. Sonra selası verilir, her belanın, her hevanın…

Elimi uzatırım toprağına, yüzüme sürerim karanı. Irmakların dökülür, uykularım, abdestlerim kaçar. Sabah edemem, ruhum bedenime şehadet eder. Cennetinde elma satarım helalinden, ısırana vebalini sorarım.

Ali Akçakaya

Resimdeki Pıhtı

/in , /tarafından

İki el uzanmış boynuma dokunuyor, parmak uçları soğuk, bir yüz görüyorum güzel, dudakları arasından buğulu bir nefes yükseliyor, onu izliyorum.

Akşam vakti tenha bir mahkeme salonundayım, dikilmişim huzurunda boşluğun, hesap veriyorum. O nefesin buğusu çıkıyor arşa, dağılmadan. Üşüyorum, kanım çekilmiş, asırlar geçmiş gibi. “Ben hala neden yaşıyorum?” diye soruyor bir adam, susamışım boğazım da çorağın senin. Cebimde sikkeler; gümüşten, altından. Kaygılarım zor ayakta duruyor, yıkılacak da o mahkemedeki boşluğa düşeceğim diye korkuyorum.

Veremeyeceğim hesabım da yok esasında, daha önce verdiklerimin muhasebesini yapınca, zararıma yanıyorum, kavruruluyor. İçerdeyim yani, kararlı bir karanlığın ortasında, başımı almışım iki elimin arasına, arkama baka baka gidiyorum. Beni onlar sürgün ediyor aslında, alınyazısı diyorum ama hangi dilde yazılmış bilmiyorum, harfler yumru olup oturuyor o çorak boğazıma. Seni bırakıyorum kişisel tarihimin talihsiz dününe bakan yamacına, yüzüne güneşler vuruyor. Tebessüm edeceğim de zamanı değil, yasını tutuyorum, iki tümce arasında.

Ben artık sayfamı ayaza çeviriyorum, sayfalarım buz tutmuş, mürekkebim kurumuş, sana bunları diyemiyorum. Dilime prangalar vurulmuş, fena mı olmuş yani, döktüğüm diller hep lal, kime ne içimde semaha durmuşsa mısralar.

Duvar duvar olmuş bulutlar, geçit vermiyor. Bir adam secde ediyor, kabesi karalar bağlamış, adım zikrediliyor dualarda, birinin aklına gelmişim sonunda. Biri sofralar kuruyor, sebilinden kevserler akıyor, baş köşeye buyur ediyor beni, gencecik kızlar şaraplar getiriyor, yüzüme bakmıyorlar ama. Esriğim, gencim daha, otuz üçümden gün alıyorum.

Biri alıyor beni o sofralardan, alıp doğduğum köye götürüyor. Bir tavşan kanıyor, iki yılan çeşmenin üstünde raks ediyor, iki el ateş sesi yankılanıyor sonra. İrkiliyorum, yılanların raksı bitiyor. Ahali toplanmış temaşa ediyor. Öldürmek kutsananı beri oluk oluk kardeş kanı sürülüyor alınakına, ben büyüyüp o sofradaki yaşa geliyorum. Gözüm seni arıyor, senin gözlerinden kendime bakıyorum ama seni göremiyorum.

Bitmemiş bir cümleye kaldığım yerden devam etmek istiyorum da cümlenin başına bir türlü varamıyorum. Sonra lal olduğum geliyor aklıma, sonra semtine sırt çeviriyorum. Uzaklaşayım diye varlığından yola koyulmuşum. İki ileri bir geri derken olan oluyor, seni de kendimi de seçemiyorum. Kalabalığın ortasındayız, bulanık bir görüntüde iz sürüyorum, ağzımı bıçak açmıyor.

Dilime acı biberler sürmüşüm, dudaklarım kanıyor, sessizce öpüyorum seni, resmine kan damlıyor…

Ali Akçakaya

Sabr-ı Cemil

/in , /tarafından

Yaşamamış, yaşamayacak varlıklar, hep telaş içinde, hep aceleleri var. Yetişmek zorunda oldukları aşikar. Koşuyorlar nefes nefese, içlerini kemiren sorulara cevaplar arıyorlar. Cevapları mimiklerinde, sessizliklerinde, cevapları silah olarak kullanıyorlar, hepsi yaralanmış, en fazla üç gün daha yaşarlar.

Sabahları zifiri karanlıkları yarıp cehennemlerine gidiyor, yüzlerini otobüslerin tutmaçlarına asıyorlar. Hayat pahasına hayatlarını harcıyorlar, hesapta büyük bir boşluk var, onu da imanları ile dolduruyorlar. Ölmüşler de selalarını dinlemek için gömülmeyi bekliyorlar.

Korkuları çok büyük, kaybetmekten çok korkuyorlar, ki kaybedecek neleri olduğunu kendileri de bilmiyorlar. Tehditlerden yılmış çoğu, sırf var kalmak için yaşamaktan feragat etmiş zavallılar. Düşmanlarını evlerinin baş köşesine buyur edip önünde diz çöküp oturmuşlar, huşu içinde cellatlarını dinliyorlar. Şükür Allahlarına canları sağ, başlarını sokacak bir evleri var. Dualar ediyorlar hep, başlarına bir felaket gelmesin diye, geliyor tabi, gelince de birbirlerine sabrı tavsiye edip, o zor günü de geride bırakıp daha zor günlere demir alıyorlar.

Erken yaşta evlenip çoluk çocuğa karışıyorlar. Bilmedikleri hayatları ekranlardan izleyip imrenmeyi bile akıl etmiyor, kendilerini sefalete layık görüp, onları sefalete mahkum edenlere toz kondurmuyorlar. Arada birilerinin gözü açılıyor tabi, onlar da kazıklarını atıp ekranın öpür tarafından eşe, dosta yardım elini uzatıyor, ah ne yüce gönüllü insanlar var.

Ne çare, elden ne gelir, kaderin de bir planı var, ahali kaderine terk edilmiş, bu kafayla o kaderin de beterine mahkumlar. Kederleri, kaderleri üst üste, kaderin üstünde bir kader var, üf diyince yerle bir olmuşsa bunda kimin, ne kabahati var. Gücü eline geçiren kimse hak vermiş, hakkını ona helal etmişler yani. Sonra makul şüphelinin peşine takılmış, suçluyu arıyorlar, en büyük suçlu masumlar.

Günün sonuda olay tatlıya bağlanıyor tabi. Sonra kaldıkları yerden, sütten çıkmış ak kaşıklarıyla yumuluyorlar halil ibrahim sofrasına. Ortadaki tencerenin dibini sıyırmışlar çoktan, tencere boş artık en azından onu biliyorlar. Efendilerinin gönlü razı gelir mi, bir emirle kazanlar kaynatılıyor. Kepçeyle aldıklarını kaşıkla geri veriyor tuzu su görmemişler, onlar da sonradan gördükleri kadarını yaşıyorlar.

Başlarından bela eksik olmuyor ama Allah sabredenlerin yanında, buna da şükür diyip sabrediyorlar. Sabırsızlar kaldığı yerden devam ediyor çalıp oynamaya, ne de olsa üç günlük dünya…

Ali Akçakaya

Nerede Kalmıştık

/in , , /tarafından

Zafere az kalmıştı, nidasını bile atmıştık. Sevincimiz cehaletimizdendi, cennetimizi üç günümüze sığdırmaya razı gelmiştik de, ilk iki günü bile, cehennemi mumla arattı bize. Üçüncü güne gücenmiş ama sırt çevirememiştik. Zira elde bir o kalmıştı, vazgeçemezdik. Vazgeçsek de, geçmesek de bir şekilde gelip geçeceğini bile bile, gönül vermiştik işte. Gönlümüzden geleni ardımıza koymamıştık.

Gücendik zayıflara, yenilmiş sayıldık safına katıldıklarımıza. Bizim ağzımıza bir parça bal çalıp arı kovanlarını yağmaladılar, izledik. Acı olanı, bize onları alkışlamak düştü. Temizdik ama onları gözümüzde büyüttükçe, kirlenmiştik. Sevgilerimiz nefret giyindi zamanla, meşruiyetini de seni de yitirdik. Saflığını, temizliğini kaybedeli beri, bizlere de geçmiş oldu, hevaları, hevesleri dünyalıkların… Ne gereği var diyenlere türlü türlü bahaneler uydurduk, önce biz inandık, onları da kandırdık. Elimize ne geçti diyecek olanlara söyleyecek iki çift lafımız vardı da, birini bir türlü hatırlayamadık.

Sonrası da vardı tabi ama aynı nakarata takılıp kaldık. Mantıklı cümlelerden nefret ediyorduk. Aklı başında olanları hayatımızdan çıkarıp, iki karışlık aklımızı alan ahmakların mezcupluklarına makul izahatlar uydurmaya hayatımızı adadık, “mıştık”. Allah’tan yine de yaranamadık.

O zehirli ellerini boğazımızda gezdiriyordu. Bıçağını seviyordu, keskin bakışlarını gezdiriyordu metal gövdede ( korkuyorduk ), metalin soğuğu tenimizde soğuk bir iz bırakıyordu. O izin ardından kara toprak serpiyorduk göğe. Oh ediyorlarmış yanı başımızda halimize, biz de bize ah ediyorlar sanmıştık, yine yanılmıştık. Maşuktuk güya, içi eski patiska dolu bir kuklaymışız meğer. Çocukça oyunlarda hırpalanıp bir kenara atılan kuklaların hüznünü yaşıyorduk. O anın ifadesi geliyordu aklıma, içime bir türlü sinmiyordu. O hüznün de canı cehenneme!

Doğruluyordum, camı açıp gökyüzünü buyur ediyordum içeriye. Karanlıkları buruşturup kirlilerin arasına bırakıp, kitaplarımın tozunu alıyordum. Ayraçları seviyordum, tümceleri, şiirleri… Kendimi özlemişim meğer, kendime geliyordum sonunda. Onca saçmalığı bırakıp ardımda, kendime varıyordum.

Yorgunum ama geçecek biliyorum, yokuşlar çıkacağım, güleceğim. Atlasımı çıkaracağım küflü sandıklardan, ülkeler, kıtalar beğeneceğim kendime. Çıkıp gideceğim sonra, çat kapı döneceğim yine.

Nerede, ne vakitmiş, Kime ne!

Ali Akçakaya