Peki hiç düşündün mü seni bir o yana bir bu yana sürükleyenin ne olduğunu? Sahi ne oldu o ulvi makamlara! Hasıraltı mı edildi, yoksa son kullanma tarihi mi geçti! Ne oldu davalara, hangi celsede kalmıştık, hatırlasana.  

Bir yerden sonra insan hayret dahi edemiyor haline. Bir hengame, bir koşuşturmaca ki sorma! Peki ne uğruna, nereye varacak yolun sonu, anlatsana. Söylemeye dilin varmıyor mu, ah canım yazık sana. Kendisini kandırdıkça, başkaların yalanları da tatlı geliyor insana.

Manayı yağmalarken çağ, suni değerlerin  uğruna kan ter içinde çırpındıkça, yorgunuz ama umutlu hala. Kalemler, sözcükler, dizeler kağıttan gemilere istifliler sessiz, bizse görüntülerin tılsımına yenik ve acz içindeyiz. Bizi sahneye çıkaranların gönlü olsun diye, sırf kimsenin gönlü kalmasın diye, şekilden şekile renkten renge giriyoruz da, yine nafile. Kimseyi memnun edemiyoruz. Her zamanki gibi tümcelerin sonunda çileden çıkaran koca bir ‘ama’.

Bir yanlışın peşinde, belki de ait olmadığımız karelere kendimizi iğreti bir biçimde yamıyorken, kime ne maval anlatıyoruz. Lütfen biraz daha takdir edin, sayın, sevin diye sayın ahali! Gerçekten hepsi bunun için değil mi. Yani hiçler arasında var kalma telaşındayız, hepiniz gibi.

Sürükleniyoruz kirli bir akışın içinde. Biz olmaktan vazgeçip istediğiniz biri olmaya karar verdiğimiz gün, şahsiyetimizi de yitirdik, gözünüz aydın. Halbuki bir ağacın gölgesi, bir parça denizin esintisi hüzünlendirmeye yetiyordu bizi. Biz biz olmaktan çıktık. Bu korkular, bu histeriler bizim değil. Bu telaşa ait değiliz biz. Bu suskunluklar, bu kavgalar da bizim değil.

Dilimizi dağlamamız, gözümüzü kapamamız, nafile. Kulağımız hala işitiyor. Tüm bildiklerimize, tüm ögrendiklerimize ihanet edercesine, susmaya ant içiyoruz. Yok yok öyle büyük bir davamız da amacımız da yok.

Köy yanarken saçımızı tarıyoruz.

Ali Akçakaya

Koridordan geçerken düşündüm seni, maviler içindeydin, yoksul çocukların tebessümü vardı yüzünde, masumiyet ete kemiğe bürünmüştü. Zamanı gelince yitirdik onu da seni de.

Çıkıp gidesim geldi, henüz bahar gelmemişti. Çağın keşmekeşine inat yolsuz, ışıksız bir köy evinde; mum ve tütsü kokan yekpare bir hüznü bölüşmek vardı seninle. Nasibimizi uzakta ararken, yakınlarımıza yabancılaşıyorduk meğerse. Bu kentlerin sessizliği bizi pek anlayamamıştı, işin doğrusu. Durup düşünecek vaktimiz de dermanımız da yoktu. Yoktan var edemiyorduk, ne çare. Yoktan gelip varımızı yoğumuzu o yokluk ateşinde eritiyorduk. Baksana cayır cayır yanıyorduk, huzuru alemde.

Geçkin bir gençlik döneminin ardından uslanmayan bir olgunluğa sürüklenirken savunmasızca, manadan uzak alemlerde alemi temaşa ediyorduk güya. Onca emek onca çaba berheva, kim bilir belki bir hiç uğruna. Kaydadeğer olmayan günlerin ardından, yeni bir macera, yeni bir heyacan. Sonu her zamanki gibi hüsran!

Hay Allah, can çıkınca huyumuza giden hüda, söylesene kim bizi müdafaa edecek mahkeme-i hülyada! Kim suçumuzun yaşamak olduğunu haykıracak, yutkunmadan usulca. Yolundan gittiğimiz bilgelerin, suskunluğuna kim şahadet edecek. Kim dur diyecek bu akıl almaz gidişata!

Hülasa, kalemlerimizi satıp güzel güzel oyuncaklar aldığımız gün büyüdük de başımız göğe erdi. Oyun oynarken birilerin canını yaktık, yaktıkça kazandık. Elde var haksızlık. Bu işte bir terslik yok mu yani! Boşa mı bunca cefa, heva, heves, hırs. Bi saniye ya sonra! Ötesi olmayan bir anın arefesinde, celladımızın huzurunda bağrımız açık  ve yanık, içli bir türkü mırıldandık. Hepsi bu olsa keşke. Hikayenin başı da sonu da ayrılık ve aynılık. Ortadan kaç sayfa yırtılmış, kaç sayfa karalanmış hunharca, kimin umrunda!

Aynalar cehenneminde nereye dönsek o karanlık yüz, o kifayetsiz hırs, ötesine geçtikçe dışa bükülüyor Cihannüma. Etimize suret kıymıkları saplanıyor, kendimize gelmeden kimden geçiyoruz böyle! Kendimizden mi geçiyoruz, yoksa vaz mı geçiyoruz yine.

Geçiyoruz da vuslat ne tarafta kaldı, ben ne bileyim, yoldan geçen birine sorsana.

Ali Akçakaya