Kategori > Düşünce Yazıları

Buradasınız: / Düşünce Yazıları

düşünce yazıları

Sabahın Yankısı

/in , /tarafından

Ne yazacak bir şey kalır sana, ne de sitemin. Her seferinde daha da ağır gelir, belki gücün yetmemiştir, ya da gücüne gitmiştir. Kalması gerekenler bıraktığında kendilerini emanet sana, düşlerine afakanlar basmıştır da nefesin yetmemistir o dik yokuşlara…

Her şeyin bir bir üstesinden gelirsin de bir bulut gelir çöker üzerine. Karalarına denizlerin yükselir, güllerin papatyaların boğulur, nefes alamaz. Her yer mavi olur birden, masmavi… Ve mavi de kirlenir. Çamurlar bulaşır papuçlarına, inat edersin ötesine ama bataklıklara itip itip boğulmalarını zevkle izlerler.

İzi öyle bir kalır ki yaraların, her yerin acır. Acılarına beyazlar giyerler, sana mermer ve yeşil sabun kokar o beyazlar. Bir adam katledilir, gözü dönmüş kahverengiler taburelerine tekmeler atar. Yapma dedikçe daha da bir bilenirler sana. Koşarsın ayaklarına demir atarlar, Bağrını açarsın taşlar basarlar, çözeyim dersin daha da bir muamma olurlar da düğümlerini dağlarlar, kör ederler.

Hep bir umut taşırsın, hep bu sefer dersin de yenilgilerine zaferler inşa ederler. Ne yöne dönsen aynı manzarayı iliştirirler yollarına. Gitsen de dönsen de aynı kerbelalara sürerler seni, suyunu güneşe dökerler, dilin damağın kurur, köklerine asılırlar da hala ayakta oluşuna hayret ederler. Seni inkar ettikçe kendilerine olan inançlarını kaybederler, sana bilendikçe meleklerin kanatlarına bıçakları ilişir, kırmızılarına kınalar yakarlar.

Halbuki dünyalarınla, kıtalarınla, ötelerinle gelmişsindir ona. Yoldan geçenlerin düşlerine üsten bakarken, sevdiğin ne varsa onun olsun diyecek kadar gönlünü ferah tutmuşsun da, yetmemiştir, yettirememişsindir. Hep kusurlu tarafına fenerlerini tutup, tuzlarını yüreğine basmış, ah edişine susun olmuş, sana iyi olmuştur…

Coğrafyanın zorlu şartlarına meydan okuyup da, düşmanlarını, şeytanlarını alt edip, meleğine yenilmiş bir adamın hikayesini çok anlattın ona… Diline acı biberler sürdün de nafile, zikrine nakşedildi bir kere, sabahına uyandın, yanķısına adaklarını kurban ettin.

Duvarlarına sesi çarpınca şükrettin Yaradana…

Ali Akçakaya

Mizansen

/in , , /tarafından

Boğuntular ve sıkıntılar arasında nefesimle cebelleşirken göğsüme düşen gölgeyi eğip büküyordum. Ellerim acıyor, dişlerimi sıkıyordum. Şehrin her yanında bir huzursuzluk mangası kol geziyordu. Gülüşlerimden olur olmaz anlamlar çıkaranların gözünden düşüyor, canımı yakanların gözüne bakıp oh olsun diyordum.

Döngüsü iğdiş ediliyordu hayatların, gece gündüze galip geliyordu. Bir adam ekmeğini beynine banıyordu. İsteyen herkes hayret etmek için bir sebep buluyordu kendine, sessizce izlemek istiyordum ama nafile. Kimseden farkı olmayanların kendilerine biçilen kefenleri giyip, üç kuruşluk adamların iki metelik iltifatı için on takla atışına acıyordum, yani kendime. Dokuzuncunda düşüp mağlup sayılmak bile vazgeçirmiyordu onları ama acınası.

Madara olmuştuk, yenilmiştik, kavgasında yerimizi aldığımız adamların oyununa gelmiştik. Orta oyununun ortasında yatan leşi parçalayan kitlenin kötü huylusuyduk. Kimseye ispat edemeden kendimizi, bize düşen sürenin sonuna zorla getirilmiştik. Başımızdan aşağı kaynar sular döküyordu annemiz, yandım dedikçe dudaklardan dualar dökülüyordu. Gülüşlere dualar nakşediliyordu, her birine nazar boncukları takılıyordu mavi, annenin en güzel hali. Kalu beladan geliyorduk, yorgunduk, nazara değiyorduk, şehre sis çöküyordu, ezan seslerini kornaları ile bastırıyordu ahir zaman piyadeleri, geldiğimiz gibi dönüyorduk. Başa sarıyorduk sonu, sonu yok sayıp sonsuzdan başlıyorduk.

O gece yine erkenden yatağa girmiş tavana bakıyorduk. Karanlık bir el ateş açıyordu, sesin yankısından önce kıvılcımın rengi çarpıyordu şakaklara. Duvardan seken çocuklar saklambaç oynuyordu. Perdenin arkasına gizlenmiştim, tavandan kan damlıyordu, bembeyaz çarşaflar berbat haldeydi. Babam huzur içinde gözlerini yumuyordu, göğsüme düşen gölgenin sahibi beliriyordu ötede. Öteyle arama asırlar sıkıştırmıştım, bunu bilmiyordu kimse.

Affediyordun affına sığındıklarımı. Beni benden alıp beyaz bir çaputa muhtaç edenlere hesap soruyordum sonra. Sorduğum soruların cevaplarını bir deftere yazıp, o defteri hesap günü mizana koyuyordum.

Cürmümü bilmiyor, cürmüm kadar yer yakıyordum, ateşim dinmiyordu, dinsin de istemiyordum.

Ali Akçakaya

Tebessümün Bedeli

/in , , /tarafından

Değmeyeceği inancı. Hiçbir şeye, hiç kimseye değmeyeceği. Anlamsızlığı, boşluğu ve bunun değişmeyeceği gerçeği.

Kendi içinde taşıdığından, nereye gitsen seninle gelecek o iç sıkıntısını, çaresizce değil, çarenmişcesine bırakma arzusu, belki de zarureti. Sonrasını ve öncesinde olanları da bırakarak olduğun yere, olmadığın yerden yeniden… Aslında başa sarmak içtekini, nefes gibi boğulurken. Adını mıhlamak, sızını sözüne üfleyip, o noktanın püfüne ufak nefesler verip, sorunun cevabına soru işaretleri iliştirmek. Gerçeğe iftiralar atıp kadının yalanına iman etmek. Ah o son ilmek, ağacın çürümüş kolunda inleyen çıtırtı… Bizi kendisine düşman edip gidecek oluşu.

Çok bekledim gelmeni diyenlerin sıla hasretiyle yanıp tutuşması garabetindeki garipliğin sana düşmesi. İyiler ve iyilik kaybedecekmiş, etsin. Bunu bilerek kirli zaferlere burun kıvırmak gerek. Beklentileri bitmeyenlerin karşısında ezim ezim ezilirken, can havliyle yaşamak ya da onu sanmak, sıranı savuşturup koğuşuna dönerken akşam yollarında, sabahı düşünmek. Voltanı atarken tek kişilik koridorlarda, ışıkları ateşe verip karanlıkların kahrını seyredurmuşken, uçsuz bucaksız bir hücreye mahpus olmak. Herkes kendisinden verdiğini düşünüp başkasının payına düşene göz dikerken, biz gözümüzü kapıya mı çevirsek, daha eşiğe gelmeden tökezleyerek.

Telaşlanıp telaşına anlamlar yükleyen ahmakların zihnini kemiren korkunun hazin sonu. Halbuki nasıl da atıp tutuyordu. Herkesi kendisinden ayrı bir yere zincirleyip, yalnızlığa düşen bir bedbinin hayalindeki süt rengi duvağı… Ona onu hediye eden münkerin nekire fısıldadığı günahın yazgısı. Alevini sırtlayan bir babayiğidin kıldan ince kılıçtan keskin yolunu gözleyen prensesin duvağına bakışı kadar manasız olanı, yani hayatını. İnsanlığın temaşa ettiği panayırın son durağında yan yana oturan iki delinin ötesine geçmek için aklını bir kenarda bırakıp ötesine selam durması. Buna akıl sır erdiremeyen kitaplıların son çare ötesinden mesajlar getiren elçilere zeval olması.

Fırsatını bekleyenlerin son fırsatı da, keçileri de kaçırmışken hala olmazlarına dört elle sarılıp hasret gidermesi, hasretin iflah olmaması… Halbuki gidesi gelen herkes çoktan gitmişti.

Tutmaya çalıştıkça ellerini kanatan yolculuğa, yokluğa. Dönüşü olmayana…

Ali Akçakaya

Manasız Tantana

/in , /tarafından

Yaranamazsın, yaranamayacaksın da, bu umutsuzluk hep ona. İnan dedikçe inadına zora sürecekler seni. Kaybetme korkunu açık ettikçe, seni gözden çıkaracaklar. Bu sefer oldu mu deme, asla oldurmayacaklar.

En içten tebessümünü verme onlara, yağmalayacaklar. Gecelerini talan edecekler, büyük bir hazla yapacaklar bunu. İçinde nefrete yer vermediğini deme sakın, merak edip o duyguyu arayacaklar, bulup çıkaracaklar meydana, buldum işte diyecekler, merhametini yok edip nefretinde göverecekler dikenli. Yapma deme sakın, yalvarma onlara, her şeyini alacaklar zaten, bari asaletin kalsın yanına.

Güldüğüne aldanacak ahali, umurlarına bir uğrayacaksın, sonra kendi yoluna bakacak hepsi. Yasına bir el sürecekler, elleri dilini çözemeyecek, ürperecekler, sonra unutulmuşlarının hanesine yazacaklar ismini. Neyin varsa verdiklerin, neyin varsa alıp gidenlerin izini sürecek, sen olan bitenin biteni, onlar başka öykülere namzet şimdi. Böylesi daha iyi diyeceksin, başka çare bırakmayacaklar, vazgeçen olacaksın güya, onların içi gayet ferah.

Yani günün sonunda, sana yaşanmamış sayılacak bir gün daha. Bu büyük aldatmaca, verdiklerinden fazlasını alıp gidecekler demiştim, böyle böyle azala azala, belki vuslata ramak kala…

Adaletlerine bırakınca kaderini, kendilerini aklayıp bütün günahları sana yazan melekleri omuzlarından indirince başın göğe erecek belki. Seni ateşlere atacaklarmış ya korkma, kül olana değin sus, sonra konuşsan da ne mana. Yeter artık bitsin bu manasız tantana.

Ali Akçakaya

Ahmağın Rızası

/in , /tarafından

Her şeyde bir leke gördüm. Temiz olan ne varsa, aslında kirlenmişti bile. Bir kirli el kol geziyordu. Bir kirli bakış her sokağı dolaşıyordu. Nefes alsak katran soluyorduk yok yere. Kimseye dert yanacak hal de kalmamıştı ya, hadi neyse. Herkes o derdi kendi hanesinden silip diğerine yazıyordu. O yüzden herkes kendi derdine yanıyordu üç günlük cehenneminde.

Her gün kanacağı yeni bir yalan bulma hülyasıyla kapısından çıkıp düşüyordu peşine olmazının, varolduğunu sanan ahmaklar ordusu. Herkesin olmazları vardı ve onları oldurmaya çabasına yaşamak diyordu. En akıl almaz derinlikler, sığlıklarla tuzağa düşürülüp yok ediliyordu. Hepimizin cesareti, o sığlıkta yaşadığını sandığımız bedenlerin cesetleri arasında bir yaşam emaresi arıyordu. Olmazı oldurmaya çalışmak, olsa da fark etmeyeceğini, fark etse bile asla değmeyeceğini anlamadıktan sonra, manası yoktu. Manası zaten hiç varolmamıştı, biz olsun diye dua etmiş, sonra da böyle oldu sanmıştık. Şimdi de sanrılarımızla başbaşa dualarımıza can atıyorduk.

Ne yapsak ne etsek iflah olmayacak varlıklara kendimizi ispat etmeye çalışmak gafletine dönünce yüzümüzü, her şeye sırt çevirmiştik de hesap gününde öğrenmiştik akibetimizi. Şimdi kim hangi kapıya git dese gidip orada bekliyorduk, neyi, kimi ve niçin beklediğimizi sormaya gerek bile duymadan. Kapı açılınca bizlere tepeden bakan cücelerin dev kibri karşısında sustuktan sonra bir güzel, başka kapıya diyorlardı hep bir ağızdan, biz de o başka kapıya yöneliyorduk. Nedenini kimse bilmiyordu, bilen varsa da belki korkudan susuyordu. Ama kimse neden, niçin korktuğunu bilmiyordu. Delinin biri, kuyuya bir taş atmış vakti zamanında, o taşın ürküttüğü kurbağalar kulaktan kulağa o delinin hikayesini anlatıp anlatıp korkularını diri tutuyordu. Halbuki içinde yüzdükleri su hafif hafif kaynıyordu. Korktukları başlarına gelmişti yani, ama o hazin sondan dem vuruyorlardı o halde bile. Halbuki o hazin sonu yaşıyordu çoğu.

Sonra gittik beyazlar giyindik. Yeni başlangıçlar için, tertemiz bir sayfa açalım istedik belki kendimizce. Ama dünden gelen o lekelerimiz kanıyordu. Beyazlar giydirsek de yalanlarımıza, o çirkin gerçekliği örtbas edemiyorduk haliyle. Bir birimizi çok yaralamıştık ama o yaraları düşmanlar açtı sanıyorduk. Düşmanlar hiçbir zaman o kadar sokulmamıştı ki bize, onları hiç tanımıyorduk ama nefret ediyorduk elbette. Her yerde düşmanların yaklaştığını ve bize kötülük yapacağını haykırıyordu görevliler. Biz de kendimizle olan kavgamıza daha da kenetlenerek devam ediyorduk. Kendi kanımızdan, kendi canımızdan olanların pususuna düşmüştük de düşmanı garbın afakında arıyorduk.

Kaybedecek hiçbir şeyi olmayanların kaybetme korkusu ile saf tuttuğu bir yerde, öbek öbek olmuş bekliyorduk. Birileri ön saflardan bağırıyor, biz de elimizden geldiğince safları daha sıkı tutuyorduk.

Bizi hizaya getirenlerin mutlu oluşunu izliyor, onların mutluluğundan kendimize pay çıkarıyorduk. O payı bile bir yolunu bulup alıyorlardı elimizden, rızamız alınmıştı dünden.

Ali Akçakaya